مقایسه تأثیر فعالیت بدنی مفرح و معمولی بر تغییرات میزان افسردگی و اختلالات شناختی زنان سالمند مقیم خانه های سالمندان شهر مشهد

مقدمه: در دوره سالمندی ابتلاء به اختلالات شناختی، افسردگی و کاهش کارکرد های فیزیکی افزایش پیدا می کند. فعالیت های فیزیکی مفرح باعث بالا بردن امید به زندگی، بهبود وضعیت خلقی و اختلالات شناختی در سالمندان می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر فعالیت بدنی مفرح و معمولی بر میزان بروز افسردگی و اختلالات شناختی زنان سالمند مقیم خانه های سالمندان شهر مشهد انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال93-1392 بر روی 63 سالمند ساکن خانه های سالمندان انجام شد. افراد به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. گروه مداخله به مدت 2 ماه، هفته ای 3 مرتبه به مدت 20 دقیقه تمرینات فیزیکی مفرح و گروه کنترل، تمرینات ورزشی معمول خانه سالمندان را انجام دادند. ابزارهای مورد استفاده جهت بررسی افسردگی و وضعیت شناختی در سالمندان به ترتیب ابزار مقیاس 15 آیتمی افسردگی سالمندان و فرم معاینه مختصر وضعیت شناختی بررسی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss (نسخه 5/11) و آزمون های کولموگروف- اسمیرنوف، شپیروویلک، تی مستقل و تی زوجی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین نمره افسردگی در مرحله بعد از مداخله در گروه مداخله (1/2±17/5) به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل (2/2±16/6) بود (001/0=p). بین نمره وضعیت شناختی سالمندان در دو گروه قبل و بعد از انجام مداخله تفاوت معنی داری وجود نداشت (271/0=p، 552/0=p). نتیجه گیری: فعالیت بدنی مفرح باعث بهبود بیشتر در میزان افسردگی زنان سالمند در مقایسه با فعالیت بدنی معمولی می شود. اما با وجود بهبود اختلال شناختی در هر دو گروه ورزش مفرح و معمولی، میزان بهبود در دو گروه تفاوت معنی داری ندارد.